موضوعات :

کلمات کليدي :

ديگر مطالب اين نويسنده :

رحیم مخدومی؛ نویسنده‌ی انقلاب اسلامی و دفاع مقدس

جشنواره‌های مردمی مانند جشنواره‌ی عمار در واقع خلأ وجود هنرمندانی را پر می‌کنند که باید نقش واقعی خود را به عنوان پیش‌قراولان مردمی ایفا می‌کردند و البته این کار را نکرده‌اند. این جشنواره‌ها هستند که باید هنرمندان را به این سمت سوق بدهند؛ اما غالب جشنواره‌های ما از این هدف فاصله گرفته‌اند. این در حالی است که مردم همچنان انتظار دارند تا مهم‌ترین چالش‌های زندگی خود، دغدغه‌هایشان و مشکلات حادی که بر سر راه آنها هست ـ‌که ذهن آنها را به خود مشغول کرده است‌ـ در صدر دیده‌بانی و رصد هنرمندان قرار بگیرد.

با توجه به تعابیری که حضرت امام (ره) و رهبر معظم انقلاب در مورد «هنرمند» داشته و دارند، انتظار از هنرمند این است که همیشه از جامعه‌ی خودش یک قدم جلوتر، یک سر و گردن بالاتر و افق دیدش وسیع‌تر باشد. به عبارت دیگر او باید از این مقدار نخبگی برخوردار باشد که بتواند آنچه را که می‌بیند، درست‌ تحلیل کند و بدین ترتیب مسیر را برای جامعه‌ی خویش روشن‌تر نماید. با این تعبیر نقش هنرمند در نظام جمهوری اسلامی نقش پیامبری است. قطعاً اگر اینچنین عمل نشود، نمی‌توان نام خواص، هنرمند یا نخبه به این قشر داد.

متأسفانه در اکثر محصولات هنری، به ویژه در مورد فیلم و سینما، مشاهده می‌کنیم که هنرمندان بسیار عقب‌تر از مردم جامعه‌ی خویش حرکت می‌کنند و حتی می‌توان گفت گاهی پشت به مردم طی مسیر می‌نمایند. به عبارت دیگر، بعضی از هنرمندان بر خلاف مصالح مردم جامعه‌ می‌اندیشند. چه بسا دغدغه‌های شخصی و خانوادگی هنرمند و آن مسائل مربوط به افق دید کوتاه هنرمند، که فقط برای خود شخص او دغدغه است، تبدیل به فیلم شده و به خورد جامعه داده می‌شود. از طرفی هم چون تولید این محصولات، به ویژه در مورد تولیدات سینمایی، از حمایت‌ها و رانت‌های دولتی برخوردار است، این گلایه‌ی جدی از جانب مردم مطرح است که چرا این هزینه‌های هنگفت به پای محصولاتی ریخته می‌شود که نه به درد داخل می‌خورد و نه به درد خارج، و هیچ مشکلی را هم رفع نمی‌کند؟

  جشنواره‌ی مردمی عمار و جشنواره‌های مردمی مشابه آن، یک واکنش به این مسیر انحرافی جامعه‌ی هنری است. به تعبیر دیگر این جشنواره‌ها، یک نوع اعتراض مردمی هستند تا شاید ایجاد تلنگری کنند و موجب بازگشت به مسیر صحیح شوند. بنابراین می‌توان گفت که رسالت این جشنواره، انعکاس دغدغه‌های اکثریت مردم در حد اندازه و توان خودش است. مردمی که شاید جای دیگری برای بیان مسائل خود پیدا نمی‌کنند. به هر حال باید قدر این فرصت را دانست، که از سوی یک جمع برخاسته از مردم ایجاد شده است تا هنرمندان بتوانند دغدغه‌های مردمی را با زبان دیگری منتقل نمایند.