موضوعات :

کلمات کليدي :

ديگر مطالب اين نويسنده :

جمال شورجه فیلمساز

به نظرم همین انتخاب نام عمار خودش می‌تواند موضوع و جهت‌گیری این جشنواره را روشن کند. این مضاف بر آن است که اطلاع‌رسانی‌ها، بروشورها و... اهداف و سیاست‌های این جشنواره را توضیح داده است. قاعدتاً تجربه‌های سال پیش، یعنی دوره‌ی قبل این جشنواره، هم می‌تواند کمک کند تا جشنواره‌ی عمار قدم‌های بهتر، بزرگتر و همچنین تأثیرگذارتری بردارد.

از نکات مثبت این جشنواره توجه به موضوعاتی چون بیداری اسلامی، تاریخ انقلاب، مبانی انقلاب، جنگ نرم و فتنه‌های پس از پیروزی انقلاب (از کودتای نوژه‌ و ماجرای طبس گرفته تا فتنه‌ی سال 88 و هجمه‌ی بسیار گسترده اما‌ نرم علیه ایران اسلامی) است. فتنه‌هایی که تعداد آنها خیلی زیاد بود؛ اما واقع امر این است که بخش عمده‌ای از نهادهای فرهنگی تاکنون خیلی راحت از کنار این ماجراها گذشته‌اند. نهادهای موجود در حوزه‌های فیلم‌سازی کم‌تر به سمت واکاوی این فتنه‌ها حرکت کرده‌اند تا سرمایه‌گذاری کرده و فیلم بسازند. به طور مثال در حوزه‌ی سینما ـ‌تا آنجایی که در خاطر دارم‌ـ اگر بخواهم از ابتدای انقلاب این قضیه را بررسی کنم، خیلی معدود و شاید به اندازه انگشتان یک یا دو دست به فتنه‌های پس از انقلاب پرداخته شده است. البته در این میان، خوشبختانه هشت سال جنگ تحمیلی تنها فتنه‌ی بزرگی بود که در سینما بیشتر به آن پرداخته شد.

حقیقت آن است که دشمنان ما بعد از فتنه‌ی سال 88، از یک زاویه و رویکرد جدید و به صورت جنگ سایبری و جنگ نرم، هجمه‌های شدید خود علیه انقلاب و نظام جمهوری اسلامی را شروع کردند. گرچه، امروز در واقع فتنه به خودشان برگشته است و هم‌اکنون با بیداری اسلامی در کشورهای منطقه و کشورهای اسلامی مواجه هستند ـ‌که رو به گسترش است و به فرمایش رهبر معظم انقلاب این حرکت بسیار تأثیرگذار و وسیع قطعاً به اروپا و آمریکا هم خواهد رسید؛ و البته تا حدی هم رسیده و اثرات آن را هم داریم می‌بینیم. حال سؤال اینجاست که در چنین شرایطی و با این توطئه‌های موجود علیه انقلاب اسلامی، چقدر آثار مستند، داستانی و حتی پویانمایی و یا کلیپ و نماهنگ در باب این موضوعات ساخته شده است؟ به نظر می‌رسد که پاسخ این سؤال را باید از نهادهایی چون حوزه‌ هنری، سازمان تبلیغات اسلامی، مرکز گسترش سینمای تجربی و وزارت ارشاد و حتی صداوسیما پرسید.

متأسفانه به جز کارهای صداوسیما که تا حدی در این زمینه‌ها و به‌ویژه در حوزه‌ی مستند کارهایی کرده است، هیچ اثر قابل ذکری توسط نهادهای فرهنگی ما تولید نشده است. بنابراین حمایت و جمع کردن آثاری با این رویکرد و با این موضوعات در جشنواره‌ای به نام «عمار» به نظر من کار قابل ستایش و ارزشمندی است، که در صورت برگزاری منسجم حتماً می‌تواند موفق باشد.

در واقع پخش این فیلم‌ها در عرض چند روز و ارزیابی تمام این آثار  می‌تواند نسل جوان و بخصوص دانشجویان را ترغیب کند. از آنجا که نسل جوان و دانشجو یکی از اهداف اصلی جنگ نرم است، این جشنواره باید بتواند گستره‌ی نمایش خود را به دانشگاه‌های مختلف بکشاند و محل برگزاری این جشنواره‌ها را دانشگاه تهران یا امیرکبیر و یا دانشگاه‌های دیگر حتی در شهرهایی چون شیراز و اصفهان قرار بدهد. در این صورت است که چنین جشنواره‌ای می‌تواند تأثیرگذاری بیشتر و بهتری بر آگاهی نسل جوان داشته باشد ـ‌که قطعاً این امر در رسیدن مسئولان و سیاستگذاران این جشنواره به هدف‌گذاری خود نتیجه‌ی مطلوب‌تری خواهد داشت.