موضوعات :

کلمات کليدي :

ديگر مطالب اين نويسنده :

جشنواره عمار و لایروبی قنات سینمای ایران

وحیدجلیلی؛ مسئول شورای سیاست‌گذاری جشنواره عمار

جنبش نُه دی از جنس جنبش بیست‌ودوم بهمن است. جنبش 9 دی جنبش دفاع از جمهوریت در برابر اشرافیت است. در 9 دی مردم گواهی دادند که بهترین ضامن برای جمهوریت نظام، اسلامیت آن است درحالی‌که همه مدعیان دموکراسی از تل‌آویو تا تهران، کمر به درهم شکستن این جمهوری بسته بودند و روشنفکرترین‌ها  از تریبون  دولت فخیمه انگلیس پرچم مناسبات قبیلگی را برافرشته بودند و می‌گفتند معیار انتخاب ملت نباید تحلیل عقلانی و واقع‌گرایانه بلکه داماد قبیله و فرزند قبیله بودن باشد.

جنبش 9 دی جنبش ملت بزرگی بود که نمی‌خواست رأیش موکول به تایید غربی‌ها یا غرب‌زده‌ها باشد؛ جنبش دفاع از استقلال یک ملت بزرگ در مسیر حرکت تاریخی انقلابش بود. جنبش 9 دی جنبش جمهوری‌خواهی در برابر استبداد نخبگانی است. در 9 دی کسانی در کنار هم قرار گرفتند که در انتخابات هم یکسان رأی نداده بودند، ولی می‌دانستند که در هر انتخاباتی 2 رأی داده می‌شود؛ یکی رأی به ثوابت نظام و دیگری رأیی برای تعیین متغیرهای نظام. و جنبش 9 دی جنبش دفاع از ثوابت جمهوریت است؛ ثوابتی که امکان انتخاب‌های متفاوت و متنوع در طول زمان را فراهم می‌کند.

فتنه 88 بیش از آن که متغیرهای جمهوری و رئیس‌جمهور منتخب را هدف گرفته باشد، ثوابت جمهوریت و بستر و ساختار و نظام انتخاب را هدف گرفته بود. در 9 دی حتی کسانی که به منتخب رأی نداده بودند، برای دفاع از حق رأی‌شان وارد میدان شدند. چون می‌دیدند غرب و غرب‌زده‌ها می‌خواهند ساز و کاری غیر از انتخابات را برای به‌دست‌گرفتن قدرت جایگزین کنند. درحالی‌که همه ایرانی‌هایی که در انتخابات شرکت کرده بودند ارزش آرای‌شان و قدرت انتخاب‌شان برای‌شان مهمتر از فردی که انتخاب می‌شود یا نمی‌شود بود. این قدرت انتخاب را 22 بهمن به آن‌ها داده بود و آن‌ها در 9 دی دوباره تثبیتش کردند، وگرنه غرب در طی زمان چه در حمایت دیکتاوری شاهنشاهی و چه در جنگ‌افروزی و تهدید و تحریم‌های بعد از انقلاب نشان داده است که برای ایران و ایرانی حق رأی و امکان انتخابی قائل نیست. و همه می‌دانند که در خاورمیانه رابطه غرب با دولت‌ها دقیقاً بر اساس دوری و نزدیکی آن‌ها به دمکراسی تنظیم می‌شود. هر کشوری که از دموکراسی دورتر باشد، به میزانی که از دموکراسی دورتر باشد، رابطه قوی‌تری با آمریکا و غرب دارد. امروز آمریکا بالاترین روابط را با سعودی، قطر و امارات دارد؛ چرا که مردم این کشورها فرق صندوق رأی را با کندو و قلّک نمی‌دانند و در طول تاریخ‌شان حتی یک انتخابات را به یاد نمی‌آورند.

و اما جشنواره مردمی فیلم عمار

جشنواره عمار هم ذیل جنبش مردمی 9 دی قابل فهم و تحلیل است؛ جنبش دفاع از جمهوریتی که اسلام در برابر منافع نامشروع اشراف و بیگانگان، نگهبان و پاسدارش است. جشنواره عمار یک نوع جمهوری‌خواهی در عرصه هنر، سینما و رسانه است. جنبش دفاع از حقوق عامه در برابر منافع خاصه است؛ جنبشی که حقوق مساوی برای شهری و روستایی، تهرانی و غیرتهرانی قائل است. متأسفانه سینمایی که سالی 100 فیلم می‌سازد که هشتاد نود درصدش در شمال تهران است، نام خودش را سینمای ایران می‌گذارد. سینمای شمال تهران متأسفانه شناسنامه‌ای به نام سینمای ایران برای خود جعل کرده است!

ما معتقدیم وضعیت سینمای امروز ایران مصنوعی و غیرطبیعی است. یک سینمای طبیعی در ایران امروز قاعدتاً باید بهره‌ای از قهرمانان این ملت پیدا کند و نقشی در مواجهه تاریخی این ملت با بیگانگان داشته باشد. شعار ما، سینمای طبیعی و ملی در برابر سینمای مصنوعی و روشنفکری است. جشنواره عمار، جشنواره دفاع از سینمای اصیل در برابر سینمای به‌شدت سیاسی و ایدئولوژیک روشنفکری است. جشنواره عمار، جشنواره سینمای خودجوش و مردمی در برابر سینمای به‌شدت سفارشی و جشنواره‌ای غرب‌زده است؛ جشنواره سینمای مورد حمایت ملت ایران، ایران بزرگ از منوجان و ایذه و اهر تا جاجرم و خاش جازموریان است، و نه ایران ایالات متحده تهران شمالی. جشنواره مورد حمایت ملت و نه مورد حمایت دولت های آمریکا و فرانسه. جشنواره‌ای که از طالب‌زاده و بحرانی و میرباقری و تا ده‌نمکی و طالبی و ده‌ها چهره پیشکسوت سینمایی ایران تا بسیاری از جوانان نوخاسته و نوآمده فیلمساز کشور را گرد می‌آورد تا در برار هژمونی رسانه‌ای جریان غرب‌زده، عَلَمی برافرازند.

البته سینمای عمار قدر و قد خود را می‌شناسد. جشنواره عمار یک آب‌باریکه است. ولی حاصل یک قنات ریشه‌دار است و نه یک رگبار تند. این قنات اگر لایروبی شود معلوم می‌شود که چشمه جوشانی است. جشنواره عمار گام در راه لایروبی قنات سینمای واقعی ایران، ایران بزرگ، ایران تاریخی، ایران فرهنگی، ایران انقلابی و ایران اسلامی گذاشته است.